بسم رب الزهرا

زبان ، ترنَم درد تو را بهانه گرفت

به یاد داغ تو آتش ز دل زبانه گرفت


فلک ز درد تو نالید ای سکوت صبور!

که دست ظلم به کتف تو تازیانه گرفت


سیاه شد وسط روز ، آسمان کبود

مگر ز پیکر پاک تو این نشانه گرفت


تو آفتاب حیا بودی ای نمونه دین

غروب آمد و جسم تو را شبانه گرفت


شبی که دست علی بود و جسم بی جانت

تحمل غم او را به دل زمانه گرفت


نشان عزت و عصمت فروغ ایمانی

زمین اگر چه تو را گنج بی نشانه گرفت


تویی که معنی عشق و فروغ خورشیدی

بشر ز مهر تو سر مشق جاودانه گرفت


غزل به پای تو شرمنده ماند ، چون نعیمی

که ناله های دل آمد ره ترانه گرفت

یا زهرا... 

نوشته شده در یکشنبه 90/1/7ساعت 10:11 صبح توسط احمد متوسلیان دل نوشته ها ( ) |